We zijn vandaag precies een maand onderweg sinds de winterligplaats, maar er is in de tussentijd zoveel gebeurd, dat het wel een half jaar lijkt. We starten de dag met een flink stuk zwemmen. Het water is, zo in de ochtend, nog redelijk koud, maar het zwemmen doet ons goed. We zwemmen altijd voor het ontbijt, als we lekkere warme thee hebben en de zon schijnt zoals vandaag, dan zijn we zo weer warm.
Er komt iemand van een andere boot aanzwemmen. We hebben wel gezien, dat het ook Nederlanders zijn, maar hebben nog geen contact gehad. De meneer roept als hij dicht bij ons is, dat hij ons kent van het blog. Hij heeft een boot gehuurd in Gouvia, maar woont in Hoorn en heeft daar ook zijn eigen boot liggen. Hij volgt ons al vanaf vorig jaar. Leuk! We vertellen, dat we vaak geen idee hebben, wie ons blog allemaal lezen. We denken dan, dat het alleen de familie is, maar we komen er door diverse reacties achter, dat er steeds meer mensen met ons mee leven en lezen. Doen wij zelf ook. We volgen het blog soms van mensen, die we onderweg zijn tegengekomen, of waar we via via de bootnaam van kennen. Vaak zijn ze in heel andere delen van de wereld.
Frans begint met het installeren van een lampje op de stuurstand, dat moet aangeven als de motor in de neutrale stand staat. Het is moeilijk te voelen en we hopen zo, dat het gemakkelijker gaat om een beetje voor- of achteruit te varen als we ankeren. Het is nog een hele klus om een houder te maken voor de microschakelaar. Om 18 uur is het nog niet klaar en besluit hij om morgen verder te gaan. We gaan daarom niet morgen maar vrijdag naar Gouvia. Misschien zijn de accu’s er ook nog niet, dus we bellen morgen om e.e.a. Nog te checken. Het is weer een prachtige warme dag. Als Frans aan het klussen is, ga ik nog maar een flink eind zwemmen. Dan is het ongeveer 14 uur en dan merk je, dat de zon zoveel kracht heeft, dat het water aan de oppervlakte al flink is opgewarmd. Het is een paradijselijk plekje hier. Die stilte en rust zullen we straks in het seizoen niet veel meer tegen komen, vrezen we.