Maand: mei 2017

We zijn vandaag precies een maand onderweg sinds de winterligplaats, maar er is in de tussentijd zoveel gebeurd, dat het wel een half jaar lijkt. We starten de dag met een flink stuk zwemmen. Het water is, zo in de ochtend, nog redelijk koud, maar het zwemmen doet ons goed. We zwemmen altijd voor het ontbijt, als we lekkere warme thee hebben en de zon schijnt zoals vandaag, dan zijn we zo weer warm.

Er komt iemand van een andere boot aanzwemmen. We hebben wel gezien, dat het ook Nederlanders zijn, maar hebben nog geen contact gehad. De meneer roept als hij dicht bij ons is, dat hij ons kent van het blog. Hij heeft een boot gehuurd in Gouvia, maar woont in Hoorn en heeft daar ook zijn eigen boot liggen. Hij volgt ons al vanaf vorig jaar. Leuk! We vertellen, dat we vaak geen idee hebben, wie ons blog allemaal lezen. We denken dan, dat het alleen de familie is, maar we komen er door diverse reacties achter, dat er steeds meer mensen met ons mee leven en lezen. Doen wij zelf ook. We volgen het blog soms van mensen, die we onderweg zijn tegengekomen, of waar we via via de bootnaam van kennen. Vaak zijn ze in heel andere delen van de wereld.

Frans begint met het installeren van een lampje op de stuurstand, dat moet aangeven als de motor in de neutrale stand staat. Het is moeilijk te voelen en we hopen zo, dat het gemakkelijker gaat om een beetje voor- of achteruit te varen als we ankeren. Het is nog een hele klus om een houder te maken voor de microschakelaar. Om 18 uur is het nog niet klaar en besluit hij om morgen verder te gaan. We gaan daarom niet morgen maar vrijdag naar Gouvia. Misschien zijn de accu’s er ook nog niet, dus we bellen morgen om e.e.a. Nog te checken. Het is weer een prachtige warme dag. Als Frans aan het klussen is, ga ik nog maar een flink eind zwemmen. Dan is het ongeveer 14 uur en dan merk je, dat de zon zoveel kracht heeft, dat het water aan de oppervlakte al flink is opgewarmd. Het is een paradijselijk plekje hier. Die stilte en rust zullen we straks in het seizoen niet veel meer tegen komen, vrezen we.

We liggen vanochtend maar met 1 andere boot in onze baai. Heel rustig dus. Als we aan de koffie zitten, komen de vissers langs, waar we eerder over schreven. 1 ervan spreekt Engels en ze willen duidelijk contact met ons hebben. We krijgen een heerlijk broodje aangeboden. Ze vertellen, dat ze de laatste dag hier vissen en morgen naar Thessaloniki vertrekken om daar te vissen. Overmorgen wordt het bootje met een trailer opgehaald. Het is ruim driehonderd kilometer.

Frans gaat vissen. Hij heeft bij de eerste worp van zijn hengel direct beet. Als hij de vis dichterbij haalt kunnen we zien, dat ie ongeveer 40 cm is. Helaas weet hij zich 2 meter van de boot los te maken van de haak en zwemt weg. Het blijft Frans de hele dag een beetje dwars zitten en hij doet nog verschillende pogingen om iets te vangen. Helaas zonder enig resultaat. En toch zien we vaak op 50 meter van de boot een vis meerdere keren boven water springen. Aan het eind van de dag verliest hij zijn kunstaas en hij geeft het op. Morgen weer proberen.

We zien de vissers terugkomen en springen in het bijbootje om hun een klein cadeautje te brengen. We horen dan, dat ze uit Thessaloniki komen en de Engels sprekende man in Bulgarije woont. Ze vertellen ons, dat de vissers hun niet veel gunnen en hen het leven moeilijk maken. Dat is de reden, dat ze het nu elders gaan proberen. Ze hebben het ook steeds over de onrust in Griekenland en de hoge belastingen. Als we weg gaan krijgen we een hele zak met dichte schelpen mee. We moeten die openbreken en als oesters eten met citroensap. Frans heeft er 1 geprobeerd, het smaakt niet uitgesproken, maar is erg zout van het water. Morgen maar verder kijken, wat we er mee doen. De vader van de man, die er ook bij is, waarschuwt nog, dat we de buit niet aan Grieken mogen laten zien. Je mag ze eigenlijk pas over 2 maanden oogsten. Hebben we dus ook nog verboden waar bij ons. We moeten echt naar Thessaloniki komen, zeggen ze. Dan zullen ze ons alle mooie dingen daar laten zien. Het is zo’n eind nog weer naar het noorden, dat we denken daar niet te komen. Maar je weet nooit.

Het is koud vanochtend, waarschijnlijk omdat het een beetje waait. Ik bedoel ‘koud’ als ik ga zwemmen. Toch maar even doorzetten. Een flink eind gezwommen, waarschijnlijk ga ik niet van boord vandaag en we moeten toch een beetje lichaamsbeweging hebben. Frans is vanochtend vroeg al naar de kant geweest om hard te lopen. Eerst roeien, want hij heeft het motortje niet op de bijboot, toen hardlopen en dan weer terug roeien naar de boot. Hij zwemt dan ook niet het hele stuk mee.

Halverwege de ochtend komen Koen en Yvonne afscheid nemen. Ze gaan door naar Paxos. Wij wilden ook mee, maar hebben besloten hier te blijven. Alles wat we verder zeilen moeten we ook weer terug om in Corfu de accu’s te halen. Jammer, maar misschien komen we ze nog tegen later. Hoewel zij nog maar een paar weken hier zeilen en dan naar Malta gaan en verder de Middellandse Zee uit om naar de Canarische Eilanden te gaan voor de oversteek naar de Cariben. Het zal nog wel eens vaker voorkomen, dat je aardige mensen ontmoet en ze een paar keer tegen komt onderweg en dan weer afscheid moet nemen.

Frans haalt de  bediening van keerkoppeling los en smeert alles. Het gaat erg stroef bij het ankeren, als we een paar keer voor- en achteruit moeten. Hij probeert de oude bediening uit elkaar te krijgen om die te monteren, maar dat lukt helaas niet. Onderwijl zijn we beide op het computerscherm aan het kijken naar de positie van de boot. Er staat een steeds sterkere wind en we drijven wat naar de kant. Uiteindelijk valt het allemaal mee en liggen we nog steeds 40 meter van de rotsen. Maar inmiddels is de hele baai op een Franse boot na, leeg. Als de bediening  er weer op zit gaan we toch maar iets meer in het midden van de baai liggen. Het is meestal zo, dat de wind tegen 19.00 uur gaat liggen, maar je weet nooit of het misschien vannacht gaat waaien. En beter met licht ankeren, dan in het donker.

 

We beginnen de dag weer met lekker zwemmen. Wel een beetje koud, zo net uit bed, maar als je eenmaal aan het zwemmen bent is het heerlijk. We blijven hier nog even. Frans begint met het afschuren van het stuurwiel. Op de plaats waar de spaken in het hout zitten is de lak beschadigd en daar komt langzamerhand water naar binnen. Het heeft hier door de zon ook enorm te lijden. Ondertussen gaan we nog een keer anker-op en ankeren we aan de andere kant van de baai. We hebben het gevoel, dat het anker weer niet goed in de modder vast zit. Frans lakt het stuurwiel een keer en dan begint het te regenen. Net als voorgaande dagen zien we de regen al boven de bergen hangen en dan wordt het ineens steeds donkerder boven de baai. Eerst vallen er een paar druppels en dan wordt de bui wat sterker. Soms is er wind bij, maar later hebben we een beetje regen en is het blad-stil. Heel apart weer, heel anders dan in Nederland. Het wisselt ook veel sneller. Als er een hevige bui is kan dat een half uur duren. Dan moet alles buiten even drogen en zitten we even later weer heerlijk op de kussens in de zon. Tussen de buien door lakt Frans nog een keer het stuurwiel en we zijn benieuwd of het er morgen glimmend uitziet, anders lakt hij het nog een keer. We hebben besloten om hier in de baai te blijven liggen. Het is hier heerlijk. We hebben nog genoeg water en eten en alles wat we verder zeilen, moeten we ook weer terug varen om de accu’s te halen op Corfu. Dinsdag belt Frans met de accu-leverancier of hij al zicht heeft op de leveringsdatum. We zijn benieuwd. In de tussentijd genieten we hier.

Het water is koud vanochtend, toch maar even zwemmen. Na het ontbijt doen we huishoudelijke klusjes en Frans probeert zijn meetapparatuur in orde te krijgen om bij Koen aan boord de antennetuner te kunnen doormeten. Hij heeft gisteravond nog een schema gedownload en er op gestudeerd, hij denkt te hebben gevonden, waar het misschien aan ligt, dat de tuner niet functioneert. We roeien naar de boot van Yvonne en Koen. De mannen gaan proberen de zender van Koen in orde te krijgen en de dames roeien naar de kant om de omgeving te bekijken.

 

Ik was al een keer aan de kant met Frans samen, Yvonne heeft de omgeving nog niet gezien. We lopen eerst een keer rond de ene kant van de baai en terug om langs de andere kant te lopen. Als we bij het strand aan de andere kant van de berg komen, lopen we langs het strand naar het einde van de landtong, waar we in de verte de stad Igoumenitsa kunnen zien. Er is iets meer reuring op het strand, maar ik denk dat we niet meer dan 15 mensen hebben gezien. Het is prachtig weer en zaterdag, daarom begrijpen we niet dat er zo weinig mensen aan het strand zijn. We komen langs een kleine camping, daar staan ook parasols en ligbedden op het strand. Verder is er nog niet veel te zien, de paar horecatentjes zijn nog gesloten. We lopen om de landtong en aan de andere kant langs de waterkant weer terug. Inmiddels is er boven de bergen een enorm zwarte lucht. We horen onweer. We zijn op de terugweg, maar moeten nog een heel eind tot we bij de boot zijn. Eerst lijkt het alsof het slechte weer achter ons langs gaat, maar als we nog zeker een half uur moeten lopen, komt het meer onze richting op. We komen op tijd bij het bootje aan de kant aan en roeien terug naar de boten. Koen en Frans zijn inmiddels op de Bolbliksem om het systeem bij ons te bekijken. Het is allemaal niet gelukt, ze hebben niet voor elkaar gekregen, dat Koen op verschillende frequenties kan zenden, de tuner doet het niet. We gaan eerst maar borrelen heerlijk buiten in de zon. Het wordt op een gegeven moment zo warm, dat we de zonnetent nog opzetten. En dan ineens komt toch het slechtere weer over de baai heen. Als Koen en Yvonne terug zijn op hun boot begint het te waaien en te regenen. Het is wel wat grijs in de lucht, maar niet heel donker. Het duurt een half uur, Frans en ik staan onder de buiskap bij de ingang van de boot naar het weer te kijken. Het is fascinerend om te zien hoe de wind aanwakkert, de regen als een grijze sluier over de boten heen gaat en hoe de boten draaien in de wind. We houden het goed in de gaten want na het schuiven van het anker in de blubber een paar dagen geleden, willen we geen plotselinge verrassingen. Misschien zijn we allemaal wel wat verplaatst, maar er ontstaan geen vervelende situaties dat we te dicht bij elkaar komen. En net zo snel als de regen en wind gekomen zijn, is het ook weer afgelopen. We gaan nog even zwemmen, het water lijkt warmer dan vanochtend en de zon schijnt weer.

We hebben gisteravond de boot nog verplaatst in deze mooie baai. We kunnen op het computerscherm zien hoe de boot heen en weer beweegt achter het anker. Er kwam een beetje wind en we zagen, dat we steeds verder naar een andere boot gingen. Vreemd, want we lagen al drie dagen op deze plek en hadden het idee, dat het anker behoorlijk ingegraven was. Het regende een beetje, regenjack aan en Frans haalde het anker op. Het zat helemaal onder de grijze modder, zelfs de beugel. Het zat dus inderdaad behoorlijk in die modder, maar als dat een beetje slap is, houdt het anker toch niet bij wat wind. Terwijl wij 50 meter terug gaan en opnieuw ankeren, gaan er vlak bij ons nog drie andere boten anker-op. Ook zij waren aan het krabben, 1 van hen lag al behoorlijk dicht bij de kant.

Vanochtend spreken we iemand van een motorboot, die wat meer bij de ingang van de baai lag, die had ook opnieuw geankerd. Het lag dus niet aan ons, waarschijnlijk is de modder wat slap van structuur. We liggen nu weer prima. We hebben vandaag af en toe wat regen en in de verte boven de bergen hangen soms vreselijke wolken. We zien heel ver weg, dat er ook behoorlijk regen valt, bij ons zijn het alleen wat kleine buitjes. Ondanks dat er vanmorgen geen zon is, gaan we toch eerst zwemmen. Het is altijd kouder als er geen zon is, zeker als je er uit komt. Maar als je eenmaal door bent is het heerlijk om even te zwemmen.

Frans gaat Koen helpen met een probleem met de zender. We drinken eerst koffie. De mannen hebben uren van alles geprobeerd en nieuwe aansluitingen gemaakt, maar het is niet gelukt. Uiteindelijk verlaten we om 19 uur hun boot na een heerlijk glas wijn, helaas zonder klusresultaat. Ze gaan morgen verder.

We gaan eerst zwemmen. Frans is nog niet helemaal tevreden over de schoonmaakactie van gisteren om de boot op de waterlijn weer schoon te krijgen. Hij gaat nog een keer helemaal rond met een spons en afwasmiddel. Ondertussen zwem ik de hele baai rond. Na het ontbijt gaan we naar de kant in het bijbootje. We gaan aan land, waar een paar vissersbootjes liggen. Daar is ook een oprit naar de weg, die rond de baai loopt. We lopen eerst naar rechts, de weg gaat al snel omhoog en blijkt aan de andere kan van de landtong uit te komen. Daar kunnen we de zee zien, een prachtig strand en in de verte de stad Igoumenitsa. We lopen terug naar het punt waar we startten en gaan nu de andere kant op. Daar loopt de weg wat meer aan de kant van de baai en gaat ook snel omhoog. Jammer, dat we niet zoveel foto’s kunnen plaatsen, want iedere 10 meter is het uitzicht weer anders. Op een gegeven moment horen we stemmen en kunnen we een pad naar beneden naar de waterkant vinden. Daar zijn mensen aan het werk aan het begin van de dam, die midden in de baai ligt, hij is op de eerste foto te zien. We worden keurig gegroet en we vragen of we even de dam op mogen lopen. Tuurlijk mag het. We zien nog niet precies wat ze aan het doen zijn. Er wordt gelast, er ligt een soort rek op de grond, ze zijn een smalle doorgang in de dam aan het uitdiepen. We lopen op de dam over een kleine brug en verbazen ons over de snelheid, waarmee het water uit het achterste gedeelte loopt. Dus toch getijdenstroom. Op een gegeven moment zit er een grote opening in de dam en kunnen we niet verder. Als we teruglopen komen we 1 van de werkmensen tegen. Die vertelt, dat het gebied beschermd is (Natura 2000) en dat ze willen zorgen, dat er meer vis in het achterste gedeelte blijft. Ze maken doorgangen in de dam en vistrappen. We lopen verder terug naar de vissersbootjes en er komt ons een auto achterop rijden. We zwaaien en ze zwaaien heel uitbundig terug. Als we vlak bij de aanlegplaats van de vissersbootjes zijn. Hebben ze de auto geparkeerd en komen ons achterop lopen. We herkennen van de drie, degene die ons gisteren op de boot aansprak. Hij kwam langs varen en vertelde wat ze gingen doen. Ze hadden een hele stapel emmers bij zich en 2 van de drie waren duiker. Ze duiken op slakachtige beesten met stekels er aan, ongeveer 8 cm lang. Ze worden geëxporteerd naar China om te eten en er crème van te maken. Nu gaan ze kennelijk weer duiken. Als ze langs ons lopen worden we heel uitbundig gegroet en begint een man zijn plastic tasje open te maken. We krijgen een soort hartig gebak, bladerdeeg met kaas, aangeboden. Moeten we proeven, heeft zijn vrouw zelf gemaakt. En dan hebben we dus binnen een half uur twee gesprekken met ontzettend aardige mensen. We vinden het hier in Griekenland een heel verschil met Italië. Hier spreekt ook bijna iedereen Engels. Vaak beginnen ze uit zichzelf al te vertellen. En natuurlijk willen ze allemaal weten waar we vandaan komen.

De voorste boot links is de Bolbliksem

Het is de hele dag mooi weer. In de verte zien we grijze wolken en horen we wat onweer. De weersvoorspelling zegt, dat er eind van de middag regen komt. We zitten buiten en dan begint het te sputteren. We kunnen op de computer zien, dat Koen en Yvonne onderweg zijn naar hier. En precies als ze de baai binnenkomen regent het. Zij vertellen later, dat ze al eerder een bui hadden. Gelukkig gaat het ankeren prima.

 

 

We gaan eerst zwemmen na het opstaan. En dan pas zien we goed hoe vreselijk de boot er uitziet op de waterlijn. We hebben in Corfu-stad in een klein haventje gelegen, waar een afvoer vanuit de stad kwam. Af en toe kwamen er stukken vet uit. We beginnen zwemmend met schuursponsjes en afwasmiddel de rand schoon te maken. Zeker 40 cm boven de waterlijn is vies en aangekoekt. Als we door het koude water zelf erg zijn afgekoeld gaan we terug aan boord en maken eerst warme thee om weer een beetje op temperatuur te komen. De zon schijnt behoorlijk, het wordt snel warmer, daarom hebben wij het ook snel weer warm.

De boot draait de hele dag, het lijkt of er een soort stroming is en af en toe is er een beetje wind. Dus ondanks de zonnetent zitten we af en toe in de zon. Het is warm. Na een paar uur gaan we nog een keer het water in om verder schoon te maken. Het ziet er veel beter uit, als we er uiteindelijk mee stoppen. Het valt niet mee om zo hangend in het water de boot te poetsen.

De 2 Nederlandse boten zijn vanmorgen vertrokken, we liggen samen met de Zwitserse boot. Later komt er een Engelse boot bij. Als ik de tweede keer aan het zwemmen ben, ga ik bij hen langs. Ze zeggen, dat ze onze boot aan de naam herkenden. We lagen samen een nacht in Corfu-stad. Frans zei al, dat hij hun boot herkende, toen ze achter ons gingen ankeren. Ze raden ons een plaatsje aan iets noordelijker dan deze baai. Maar als ze vragen hoe diep de boot ligt, betwijfelen ze of wij de haven in kunnen. Als ik later op de kaart kijk is het anderhalve meter en twee meter op sommige plekken. En wij steken 2.20 meter, misschien toch maar beter buiten ankeren als we daar naar toe willen. We besluiten om hier morgen ook nog te blijven. Het is hier ontzettend stil en rustig. Alleen maar lage bergen om ons heen en in de verte kunnen we op het vaste land hogere bergen zien. Overal is begroeiing doordat het hier nog tamelijk veel regent. Dat is een stuk zuidelijker heel anders. Daar zijn de eilanden vaak bijna kaal.

We varen precies om 10 uur uit. We zijn een beetje bang, dat het anker vast zit in de blubber, maar het valt mee. Er zit wel een hele klont aan en Frans moet er behoorlijk aan trekken, maar het lukt. Het anker ligt midden in de kleine haven, dus we kunnen rustig ons gang gaan en liggen niemand in de weg. Als de meeste modder er vanaf is, varen we de haven langzaam uit en spoelt het laatste restje er nog van af. We varen langs Corfu-stad en langs de zuidelijke havens. Toch apart om nu vanaf het water te zien, waar we de afgelopen week gelopen hebben. Het is mooi zonnig weer en warm. We varen richting het vaste land en in de verte is veel damp te zien. We hebben geen helder uitzicht waarschijnlijk door de regen, die daar de afgelopen 2 dagen is gevallen. Er is geen zuchtje wind, daarom varen we op de motor. Alleen het allerlaatste stuk gaat de genua nog op. We varen richting Igoumenitsa. Dat is een grote plaats aan een mooie baai. Maar daar komen alle ferry’s aan, o.a. die van Corfu. Daarom kiezen we voor een baai iets noordelijker. We draaien er in en moeten dan nog ongeveer 25 minuten varen voor we aan het eind zijn. Er zijn viskwekerijen en we komen langs plekken, waar het ook aan de kant meer dan 10 meter diep is. Dat is teveel om goed te ankeren. Aan het eind zien we 2 zeilboten liggen, maar er is plaats genoeg. Het is dan 14 uur. Later komt er nog een Nederlandse boot bij en we horen aan de begroeting, dat ze elkaar kennen. We worden uitgenodigd om later wat te komen drinken en horen dan, dat beide stellen al 10 jaar in Griekenland varen. We zijn weer heel wat goede tips rijker, als we terug zijn op onze eigen boot. Koen laat zich nog even horen op de zender. Hij ligt met de Heavy Metal nog in de baai bij Gouvia op Corfu en komt waarschijnlijk ook deze kant op. Wij blijven hier in ieder geval  morgen liggen. Het is een heerlijke plek, we horen hier helemaal niets. Het is wennen na de haven in een stad. Er komen alleen wat vissers voorbij, die leggen een stukje verder aan de kant aan. Er zijn geen huizen, alleen maar bomen en struiken. We gaan morgen met het bijbootje naar de kant om te kijken of we vanaf de bergen om ons heen een foto kunnen maken.

We gaan vandaag eerst hardlopen. We zijn drie kwartier later, dan vorige keer en dat is goed te merken, het is warmer. Maar we lopen hetzelfde stuk: om de baai langs de oude haven, naar de molen en dan weer terug. Omdat we geen stroom hebben op deze plaats aan de kade en we accuproblemen hebben, is de boiler niet aan. Dus de douche na afloop van het rennen is heel koud, vind ik. Frans heeft er minder moeite mee. Na het ontbijt vindt Frans, dat hij toch nodig de kuip netjes moet maken en begint te poetsen. Hij heeft wel eer van zijn werk, want het wordt prachtig. De krassen zijn weg en het glanst allemaal weer mooi. Gisteravond heeft hij gelezen, dat de stickers op de boot beter blijven zitten en mooier blijven, als je ze insmeert met wax. Ook dat klusje klaart hij nog. We hebben immers nieuwe stickers op de opbouw geplakt in het verlengde van de nieuwe ramen. Hopelijk blijven ze beter zitten dan de vorige, die erg beschadigd waren. Als ik even in het dorp ben, varen Koen en Yvonne van De Heavy Metal net weg. Zij waren in Kalami al onze buren, toen we daar samen voor anker lagen. Bij de kennismaking vertelde Koen, dat hij niet goed raad wist met de zender. We zijn toen even bij hen aan boord geweest, zodat Frans het uit kon leggen. Wij zijn daarna naar de haven Gouvia gegaan om accu’s te zoeken en kwamen hen hier weer tegen, we lagen naast elkaar. Zij zijn hier ruim een week geweest en gaan vandaag verder. Ik zie ze nog net uitvaren en hol naar de rand van de haven. Daar komen ze langs en ik kan nog net ‘tot ziens’ roepen, want we komen ze vast nog wel tegen. Het was gezellig, we wisselden handige tips uit, borrelden en de dames kletsen wat, terwijl de heren soms samen hard aan het werk waren. We kregen hun oude accu. Koen wisselde hier naar nieuwe accu’s om iets meer vermogen te hebben. Hun oude accu doet het nog en is nu bij ons aangesloten. Zijn we super blij mee, want nu hebben we weer een koude koelkast en zitten we niet meer in het donker ’s avonds. Vandaag nog niets gehoord van de acculeverancier. Maar misschien heeft die nog geen antwoord uit Engeland.  We lopen om 5 uur nog even het oude centrum in en zitten op een terrasje. Na gisteren een dag wat minder mooi weer is het nu weer stralend en zonnig.

We gaan morgen hier weg. Het plan is om richting het vaste land te varen en daar een mooie baai te zoeken.

Uitzicht vanaf de boot vanavond: